Beste familie en vrienden van Anneke en Jackson,
Van 21 juli t/m 11 augustus zijn mijn vriend Lars en ik bij Anneke en Jackson in Kailua Kona, Hawaii geweest.
Het was niet alleen erg leuk om Anneke en Jackson en Hope weer te zien, het was ook indrukwekkend om te zien waar ze wonen. Het leven op de campus is toch anders dan ik me had voorgesteld. Daarom wil ik graag mijn ervaringen met jullie delen.
Dear family and friends of Anneke and Jackson,
From July 21st till August 11th my boyfriend Lars and I visited Anneke and Jackson in Kailua-Kona Hawaii. It was not just fun to see Anneke, Jackson and Hope again, but it was also impressing to see where they are living. Life on campus is very different than what I had imagined. Therefore I would love to share my experience with you.
Toen Anneke en Jackson in Nederland waren, hebben ze mij en Lars uitgenodigd om naar de campus in Hawaii te komen. Dit hebben we serieus in overweging gebracht omdat we zelf aan het overwegen zijn om een studie te volgen bij Jeugd met een Opdracht. Na veel bidden hebben we twee weken voor vertrek de knoop doorgehakt en zijn in vertrouwen naar Hawaii vertrokken. We konden meehelpen in een project van JmeO, Kona Summer Surge genaamd. Hierdoor konden we gratis op de campus verblijven en kregen we de kans om veel mensen te ontmoeten.
Anneke en Jackson hebben ons hun woonplaats laten zien. We hebben gezien hoe Kona er uit ziet, en hoe het is om te leven op de campus in Hawaii. Het eerste wat mij opviel is dat alles heuvel op, of heuvel af is. Hawaii is namelijk een vulkaaneiland, ontstaan uit 5 vulkanen. Het eiland bestaat dus uit bergen en heuvels. De kust is het laagste punt van het eiland, de rest is allemaal heuvel opwaarts. Dus ook de campus. Een voorbeeld: Als ik van mijn kamer (het hoogste punt van de campus), naar Anneke haar kantoor liep (het laagste punt van de campus), was ik 10 minuten aan het lopen, heuvel afwaarts.Terug duurt 5 minuten langer, omdat het heuvel opwaarts is.
De eerste week zijn we niet van de campus gekomen. Dit was ook niet nodig omdat voor ons alle nodige voorzieningen aanwezig waren. We hadden werk, eten, een slaapplaats en een goede koffiebar. Maar na een week wilden we toch wat meer van de omgeving zien, en zijn de stad ingegaan: Kailua. Al snel kwamen we er achter dat het vervoer hier anders is dan in Europa. We zagen een man wild rennen en schreewen: ‘Stop de bus, stop de bus!’. Mijn eerste gedachte was dat hij toch kon wachten op de volgende bus. Maar later dacht ik wel anders. Er is namelijk maar 1 bus, niemand weet waar en hoe laat deze vertrekt en stopt en hij gaat ongeveer twee keer per dag. Dit is het enige openbaar vervoer.
Van de Campus naar de stad lopen, langs de weg (er is geen stoep of fietspad), duurt ongeveer 20 minuten. In de stad is het erg toeristisch dus er zijn alleen restaurants en souvenir winkels. De dichtsbijzijnde supermarkt is 40 minuten lopen. Eerst heuvel af, dan een lang stuk heuvel op. Terug lopen met de boodschappen is eigenlijk niet te doen. Ik vroeg Anneke hoe zij en Jackson dit doen. Ze legde me uit dat ze hiervoor de auto lenen van vrienden op de campus. Maar na twee jaar wordt de drempel steeds hoger om elke keer een beroep op hen te doen. Boodschappen doen ze pas als het echt hard nodig is.
Nu ik heb gezien hoe het vervoer is op het eiland, begrijp ik dat Anneke en Jackson hard verlangen naar een auto. Ze bidden hier vurig voor, maar hebben hiervoor een financieel wonder nodig.
Ik wil u ook aanmoedigen om hiervoor te bidden. Mocht u het op uw hart hebben om hiervoor een speciale donatie te doen, vermeld dan dat de donatie speciaal voor de auto is.
Het apartement van Anneke en Jackson is heel knus. Ze hebben 1 kamer met keuken, een badkamertje met toilet en een soort vide. De vide is een lage ruimte onder het dak. Je kunt hier niet staan. De vide wordt nu nog in beslag genomen door spullen van anderen, maar zodra dit weg is kan het bed naar boven, en wordt de kamer een heuze woonkamer. Er is dan ook meer ruimte voor Hope haar bedje. Hope haar ‘kamertje’ is nu de ruimte onder de trap.
Het eten op de campus is zorgvuldig samen gesteld, maar na een week kon ik het patroon al goed herkennen. Het eten smaakt altijd goed, maar na een tijdje gaat dit patroon toch vervelen, en is het wel eens fijn dit te doorbreken door zelf een maaltijd te koken. Koken op gas is niet toegestaan. Anneke en Jackson hebben twee electrische pannen. Wat af en toe heel handig is. Zeker voor het koken van hapjes voor Hope.
Het eten is altijd vroeg voor mijn Hollandse begrippen. Kom je te laat, dan is het eten al opgeruimd. Het is dus van belang om op tijd te zijn. De drukte vermijden kan bijna niet. Er is op de campus maar een plek om het eten te halen, en iedereen moet op dezelfde tijd eten. Je kunt je dus misschien voorstellen dat als er 900 man op het zelfde punt en tijdstip komen eten, het vrij druk is.
Sommige mensen kiezen er dan ook voor hun eten op hun kamer op te eten. Aan de andere kant heeft deze drukte ook wel iets. Je kunt altijd bij iemand aanschuiven en een praatje maken. Op deze manier heb ik veel mensen ontmoet.
Anneke vertelde mij dat, zeker met Hope, op een werkdag ze graag haar avondeten thuis eet. Na een drukke werkdag is het toch lekker om samen met het gezin rustig te eten.
Lars en ik hebben de werkplekken van Anneke en Jackson mogen bekijken.
Jackson heeft Lars meegomen naar de ‘Foodmachine’ en boerderij, Anneke heeft mij uitgenodigd in haar kantoor.
In de nieuwsbrief van februari stond een stukje over de ‘Foodmachine’:
“Het betreft een technologie waarbij akkerbouw plaatsvindt op ‘waterbedden’, waarbij het water uit een vistank komt. De vissen bevruchten het water en dat de groenten sneller en groter groeien. Het is helemaal natuurlijk en er zijn geen chimicaliën bij nodig.”
Het zien van dit apparaat heeft Lars geïnspireerd om met Jackson mee te gaan naar Nigeria in Januari.
Anneke heeft haar eigen kantoorruimte. Dit is ideaal, omdat ze Hope Shekinah mee naar haar werk kan nemen, en dus geen oppas nodig heeft. Anneke is op dit moment persoonlijk assistent van Darlene Cunningham en sinds kort ook van Loren Cunningham. Zij zijn de oprichters van JmeO.
Anneke heeft mij voorgesteld aan Darlene, en Darlene heeft ook haar verhaal verteld bij een van de avonden van de Summer Surge. Het was indrukwekkend hoe ze begon als zuster, Loren trouwde die een droom had van golven van jonge mensen over de wereld die het evangelie versprijden, en nu samen aan het hoofd staan van een inmiddels wereldwijde organisatie. JmeO is inmiddels gevestigd in meer dan 180 landen en heeft meer dan 18,000 medewerkers, studenten niet meegeteld.
Ik heb enorm genoten van de Ndecheck’s. Wat mij het meeste doet is te zien hoe de liefde van God door hen heen straalt. Ze houden ontzetten veel van God en van elkaar. Hope is daar het stralende voorbeeld van. Ze is heel vrolijk en een echte avonturier, net als haar ouders. Ze groeit heel hard. Terwijl we daar waren zagen we dat ze leerde om zelfstandig achter haar loopwagentje te lopen. Ook heeft ze haar manier van vertellen dat ze van iemand houd: ze kijkt de persoon lachend aan en houd haar hoofd schuin. Als papa of mama zegt dat ze van haar houden, dan zegt Hope het op haar manier terug.
Nu ik terug ben in Europa, merk ik hoe anders het leven op de campus is. Iedereen op de campus is Christen, wil meer weten over God en heeft een levende relatie met Hem. Er wordt volop over gesproken, en openbaar gebeden voor elkaar. Wanneer ik een gesprek had met iemand, kon de ander plots zeggen: ‘Dat is iets om voor te bidden. Laten we het meteen doen.’ Ook bij het weg gaan wilde alle mensen met wie we een goede band opgebouwd hadden voor ons bidden. Dat voelde net als afscheids kado’s. Ik voelde me zo gezegend in het vliegtuig!
Het was voor mij heel bemoedigend om te zien hoe enthousiast iedereen daar is voor God. Dat God een levende God is, die echt een relatie met mij wil. Hij wil dat ik bid. Hij wil zijn kinderen kennen, en Hij wil gekend worden. Ik heb geleerd dat bidden echt werkt. Ook kreeg ik een bijzondere bevstiging. Lars en ik waren op een avond na het werk naar het strand gegaan. Ik stond alleen met mijn voeten in de zee en bad tot Jezus. Ik bad vol vuur dat ik Hem kennen wil, en op het moment dat ik het gevoel had dat ik barste van verlangen, sprong recht voor mijn neus, op geen 2 meter afstand een vis recht omhoog, hoger dan ik ben, en lande weer op dezelfde plek. Ik schrok, maar vond het ook een teken. Een teken dat mijn gebed gehoord werd. Ik hoop ook u hiermee te bemoedigen.
Ik wil u vragen te blijven bidden voor Anneke, Jackson en Hope Shekinah, en hun werk.
Mocht u vragen hebben naar aanleiding van de tekst, dan kunt u contact opnemen met het thuisfront, of de familie Ndecheck zelf.
Fleur (Thuisfront comissie)
[nggallery id=23]
Hawaii:
“Hawaï of Hawaii is de vijftigste staat van de staten van de Verenigde Staten. De hoofdstad is Honolulu. De staat bestaat uit 137 vulkanische eilanden (waarvan de meeste klein en onbewoond) in het midden van de Stille Oceaan, waarvan de belangrijkste worden gevormd door de Hawaïaanse eilanden, een archipel met 19 eilanden. Er zijn 8 grote eilanden; van west naar naar oost: Niihau, Kauai, Oahu, Molokai, Lanai, Kaho’olawe, Maui en Hawaii (het grootste eiland.” (bron: Wikipedia)
Anneke en Jackson wonen op het grootste eiland, bekend als ‘the big island’. De omgeving heet Kona, de plaats heet Kailua Kona.
Summer Surge:
Door grote groei van de campus, moeten er nieuwe gebouwen komen. Omdat bij JmeO alleen vrijwilligers werken, worden de nieuwe gebouwen tot stand gebracht door vrijwilligers, geld- en materiaaldonaties. De Summer Surgers krijgen gratis eten en verblijf als vergoeding voor hun werk.Een werkweek duurt 4 dagen van 12 uur per dag. Daarnaast zijn er exclusief voor de Surgers activiteiten georganiseerd, zoals dagtrips op het eiland en missie gerichte studies en getuigenissen.
JmeO Kona heeft nog veel vrijwilligers nodig om deze gebouwen op korte termijn tot stand te brengen. Mocht u geïnteresseerd zijn, dan raad ik u van harte aan om een kijkje te nemen op de website: www.konasummersurge.com
Summer Surge Promotie filmpje
When Anneke and Jackson were in the Netherlands they invited Lars and myself to come to the campus in Hawaii. We took this invitation serious as we were already considering doing studies at Youth With A Mission. After a lot of prayer we made the decision to go to Hawaii with two weeks’ notice.Anneke and Jackson also showed us the town where they live.
We could volunteer in a YWAM project called Kona Summer Surge. Because of giving our time to the Summer Surge we got room and board for free and we also got the opportunity to meet a lot of people.
We have seen wat Kona looks like and what life is like on the campus in Hawaii. The first thing I noticed is that everything is either uphill or downhill. The reason for this is, that Hawaii is an island built out of 5 volcanos. So the entire islands is mountains and hills. The coast is the lowest point of the island the rest is all uphill. So, on the campus if I would walk from my room (the highest point of the campus) to Anneke’s office (the lowest point of the campus) that would take me 10 minutes down hill. But the way back would be 5 minutes longer because it’s uphill.
The first week we were in Kona we didn’t leave the campus. This wasn’t necessary since we had all basic needs met: our work, food a place to sleep and a Coffee Café. But after a week we did want to
See more of the surroundings and we visited the town Kailua. Soon we realized that transportation is a lot of different here than in Europe. We saw a man running wildly and shouting “stop the bus, stop the bus!” My first thought was that he could wait till the next bus. But later I thought differently. There is only 1 bus and nobody knows how late the bus goes and it goes about two times a day. It is the only public transport.
Walking from Campus to town (along the highway, there is no curb or cycle path), takes about 20 minutes. In the town it is very touristic so that means mostly restaurants and souvenir shops.
The closest supermarket is a 40 minute walk. First down hill then a long distance uphill. Walking back with groceries is really not an option. I asked Anneke and Jackson how they do this? She explained that they borrow the car of their friends on the campus. But after two years it gets more and more difficult to ask them every time, so they only do shopping when it is really necessary.
Now that I have seen what the transportation is like on the island, I understood that Jackson and Anneke strongly desire to have a car. They pray for this fervently, but need a financial miracle. I want to encourage you to pray for this. And if you receive an impression on your heart to give a special donation, then make a specification on the donation that it is for the car.
Anneke and Jackson’s apartment is very cozy. They have 1 room with a kitchen, bathroom with a toilet and shower and a loft. The loft is a small space under the roof. You cannot stand upright and the space is currently used as a storage area for their friends, but as soon as they have collected their items, Jackson and Anneke will move their bed upstairs and then the room downstairs will be a real living room. Hope’s “room” is now the space beneath the staircase.
The food on the campus is carefully selected, but after a week I could start to recognize the pattern well. It always tastes good, but this pattern does start to bore after some time and it is really nice to cook your own meal once in a while. Cooking on gass is not allowed, so Anneke and Jackson have two electric pots and a rice cooker. This is very useful. Especially for cooking Hope’s food.
The food is always early for me as a Duthc person. If you are late, the food is finished, so you have to be on time and it is very hard to avoid the crowd. There is only one dining space on the campus and everyone has to eat at the same time. So you can imagine that when 900 people try to get food at the same time, it is quite busy. Some people therefore choose to eat in their room. On the other hand it is also unique to be eating with so many people. You can always chat with someone and don’t have to sit alone. This way I have met a lot of people.
Anneke told me that, especially with Hope, she loves to eat her dinner in the house with her family after a busy working day.
Lars and I have seen the work places of Anneke and Jackson. Jackson took Lars to the Foodmachine, Anneke invited me to her office.
In February’s newsletter there was a piece about the Foodmachine:
It concerns a technology where there is agriculture on water beds, whereby the water comes from the fish tank. The fish fertilize the water and because of this the vegetables grow faster. It is all natural and no chemicals are needed.
Seeing this machine has inspired Lars to join Jackson to Nigeria in January.
Anneke has her own office. This is ideal because she can take Hope Shekinah to the office with her and does not need a nanny. Anneke is the Kona Assistant to Darlene Cunningham, but also, since recently Loren’s Assistant. They are the founders of YWAM.
Anneke introduced me to Darlene who told her story at one of the teachings during Summer Surge. It was impressive how she started out as a nurse, married Loren who had the dream in which waves of young people spread over the world to preach the gospel, and now they are at the head of a worldwide organization. YWAM is currently in more than 180 countries and has more than 18.000 full time volunteer staff, students not included.
I really enjoyed the Ndechecks. What touches me the most is that the lvoe of God shines through them. They love God and each other so much. Hope is the shining example of that. She is very joyful and a real adventurer just like her parents. She grows so fast. Whilst we were there we saw her walk independently behind her push cart. She also has her way of saying I love you. She looks at the person smiling then puts her ear on her shoulder thus bending her head sideways. If Mama or Dada says I love you, then Hope responds in her own way.
Now that I am back in Europe, I notice how different life is on the campus. Everyone on the campus is a Christian and wants to know more about God and a living relationship with Him. People talk about it all the time and pray for each other publicly. When I had a good conversation with someone, the other could suddenly say, that is something to pray for, let’s do that now. When we were leaving the people we had built a relationship with wanted to pray for us. That really felt like a goodbye present. In the plane I felt so blessed!
It was very encouraging for me to see how enthusiastic everyone is for God in the campus. That God is a living God, who wants a relationship with me. He wants me to pray. He wants to know His children, He wants to be known. I have learnt that prayer works. Also I got a special confirmation. Lars and I had gone to the beach one evening. I was standing with my feet in the ocean and prayed to Jesus. I prayed full fire that I want to know Him and at the moment where I felt I was bursting with desire, there, right in front of me at about 2 meters distance, a fish jumped out of the ocean, higher than my length and landed at the same spot. I was a little frightened, but experienced it as a sign. A sign that my prayer was being heard. I hope to encourage you with this also.
I want to ask you to continue to pray for Anneke, Jackson and Hope Shekinah and their work.
If you have questions after reading this message, then please feel free to contact the homefront, or the Ndecheck family themselves.
Fleur (homefront committee)
[nggallery id=23]
Hawaii:
“Hawaï or Hawaii is the 50th state of the United States. The capital is Honolulu. The state consists of 137 volcanic islands (most of them are small and uninhabited) in the middle of the Pacific ocean. The most important islands are an archipelago of 19 Islands. There are 8 big islands; from west to east: Niihau, Kauai, Oahu, Molokai, Lanai, Kaho’olawe, Maui en Hawaii (the biggest island).” (source: Wikipedia)
Anneke and Jackson live on the biggest island, also known as ‘the big island’. The area is called Kona, the city is Kailua Kona.
Summer Surge:
Because of the rapid growth of the campus new buildings need to be built. Everyone at YWAM is a volunteer, thus the building projects depend on volunteers, financial and material donations. The Summer Surgers receive free room and board in exchange for their work.
A working week is 4 x 12 hour days. Then there are activities that are organized for Surgers such as day trips on the islands and mission focused studies and testimonies.
YWAM Kona needs a lot of volunteers to complete these buildings for the short term. If you are interested, I would reccomend you to take a look at the website: www.konasummersurge.com
Summer Surge Promotion movie
Comments are closed