Testimony of Mark Bonasera

HOE IK MIJN ZOMERVAKANTIE HEB DOORGEBRACHT 😉

Psalm 115:1 Niet ons, HEER, niet ons, geef uw naam alle eer,om uw liefde, uw trouw.

How I spent my summer vacation 😉

Psalm 115:1 Not to us, O Lord, but to your name be the glory, because of your love and faithfulness.

Een zeldzaamheid: ik ben te vroeg voor de kerkdienst. Ik kijk naar de doorlopende powerpointpresentatie en zie een verzoek voor tijdelijk onderdak voorbij komen. Ik wijs mijn vrouw hierop. ‘Zie je dat?’ ‘Hmhm’, zegt ze, wat ja betekent bij haar. ‘Ziet dat eruit als iets wat wij zouden moeten aanbieden?’, vraag ik, terwijl ik bij mezelf denk dat we dit zeker zouden moeten doen.
‘Waarschijnlijk wel’, wat ook ja betekent als mijn vrouw het zegt. ‘We gaan wel op zoek naar Patrice na de dienst’. Tijdens de dienst werd Patrice naar voren geroepen om te bidden voor tijdelijk onderdak voor twee echtparen tijdens een komende outreach. Het is geweldig om een gebed verhoord te zien voordat het zelfs maar gebeden is! Ik kan maar moeilijk stil zitten tijdens de kerkdienst.

In de loop van die week halen we Jackson en Anneke op en beginnen we aan een weekend van evangelisatie, gebed en met elkaar delen terwijl we ook ontzettend veel lol hebben. Honderdvierenzestig van tweehonderdvierenzestig mensen kwamen naar voren om hun leven aan Jezus te geven tijdens het outreachevenement. Als ik de arena in kijk als al die mensen naar voren zijn gegaan, zie ik dat ik de meeste achterblijvers ken- christenen! Ik heb nog nooit zoiets gezien. In de tien dagen dat de groep onderweg was in de regio zijn er bijna 800 mensen tot geloof gekomen. Achthonderd! God is goed.

Dat weekend had ook op ons persoonlijk een impact. Mijn vrouw is verlost van een snoepverslaving. Dat lijkt misschien grappig, maar een cultureel geaccepteerde verslaving is nog steeds een verslaving.
Ik kreeg ook iets: een hart voor Afrika. ‘Er zijn zo ontzettend veel mensen hier die Jezus nodig hebben’, dacht ik, ‘waarom moet ik helemaal naar Afrika om er nog meer te vinden?’ Afrika doet ertoe bij God. Hij heeft mijn hart onderwezen, mijn hart geheeld, Hij heeft van mijn stenen hart een hart van vlees en bloed gemaakt en maakte dat ik de mensen in Afrika op mijn hart kreeg. Ik heb een broeder uit Afrika, Jackson, een buitenmens net als ik.

Mijn vrouw vocht de dag dat ze weggingen tegen de tranen en mislukte daarin (ik zeg niets over mezelf) maar er werden plannen gemaakt dat ze nog eens terug zouden komen. In de vrije week tussen de outreach en de terugkeer naar Kona belden ze ons en we waren bevoorrecht om hen de hele week bij ons te hebben.
Het duurde bijna de hele week om een idee te krijgen van het ontzagwekkende van Gods plan voor Calabar. Geef iemand een vis en je geeft hem voedsel voor een dag, leer iemand vissen en je geeft hem voedsel voor een heel leven, geef iemand DE Vis en hij is tot in de eeuwigheid gevoed. Deze universiteit zal generaties van christelijke vakmensen opleiden om de rijke bronnen van Afrika te gebruiken om mensen te voeden, levens te redden, het evangelie te verspreiden en glorie aan God te brengen.
En ik mag de mensen leren kennen die hard bezig zijn dit werkelijkheid te laten worden! Ik mag zelfs aan deze kant van de wereld mee helpen door mee te denken hoe de zon, de wind en de rivier voor stroom, schoon water en hoop kunnen zorgen voor de universiteit, het dorp, het ziekenhuis en de boerderij. Ik kan ook nadenken over en bidden voor de veranderingen die deze technologie brengt en de impact ervan op familie en cultuur.
Mijn vrouw en ik mogen ook Jackson and Anneke en het kind dat op komst is ondersteunen in die dingen waar zij een gave voor hebben en wij niet. Het is het antwoord op mijn gebeden dat ik meer mag betekenen in de ondersteuning van het leiden van mensen tot discipelen van Jezus dan het geven van tienden. Het is onze hoop dat we ooit in de hemel zijn met het groepje mensen die met elkaar werken aan deze visie met daaromheen een enorme hoeveelheid mensen op wie dit werk een impact heeft gehad en dat we allen God prijzen voor wat Hij heeft gedaan. Ik hoop dat je er bij bent!

Ik heb hen gisteren naar Fargo teruggebracht voor de vlucht naar Kona. Zo veel dingen om voor te bidden! Geen tranen deze keer, alleen maar vreugde over wat God aan het doen is! En ook vreugde over de mensen aan wie Jackson en Anneke persoonlijk het evangelie hebben verkondigd, vreugde over de vele bijzondere gebeden voor mij en mijn familie en veel van mijn vrienden. God sprak zo krachtig door Jackson tijdens de kerkdienst zondag dat de dominee niet eens aan zijn preek toekwam (dat gebeurt echt nooit). Twee mensen kwamen tot Jezus en velen werden gezegend! Wat een vakantie!

Ik schrijf dit allemaal, omdat God me de ontzagwekkendheid en het belang heeft laten zien van wat Hij aan het doen is en dat Jackson en Anneke hier een wezenlijke rol in spelen. Het is mijn verlangen om jullie aan te sporen om te bidden voor dit werk voor God en, als God jullie daartoe leidt, hen ook financieel te steunen, want door dit werk zullen velen zonen en dochters van onze geweldige God worden.

Een schildpad zei tegen een andere schildpad: ‘Soms zou ik aan God willen vragen waarom er armoede, hongersnood en onrechtvaardigheid is, terwijl Hij er iets aan zou kunnen doen’. De andere schildpad antwoordt: ‘Ik ben bang dat Hij mij hetzelfde zou vragen’.

Mark Bonasera, 27 juni 2011

Psalm 115:1 Niet ons, HEER, niet ons, geef uw naam alle eer,om uw liefde, uw trouw.

[nggallery id=11]

Early for church, imagine that. I looked at the power point and watched a request for housing fade to something else. I nudged my wife the next time it came around, “do you see that?”

“Umm humm” which is yes when she says it.

“Look like something we’re supposed to do?” I asked, thinking already that it was.

“Probably” which is also yes when she says it. “We’ll go find Patrice after the service”.

During the service Patrice was called up front to pray for someone to house two couples during an upcoming outreach event. It is exciting to see a prayer answered even before it is prayed! I could hardly sit still through the service.

Later that week we picked up Jackson and Anneke and began a weekend of ministry, prayer and sharing along with a great measure of laughter.

One hundred sixty four of a crowd of two hundred sixty four came forward to receive Jesus at the outreach event. When I looked around the arena after everyone went forward I knew almost everyone left—all believers already! I’ve never seen anything like it. In the ten days the group spent touring our region 800 souls came to Christ. EIGHT HUNDRED! God is good.

The impact of that weekend was a little more personal also. My wife was delivered from a life long obsession with candy. This may seem funny to some but a culturally acceptable addiction is still bondage.

I was given something also; a heart for Africa. “There is a never ending parade of people who need Jesus right here in my own back yard”, I thought, “Why would I have to go to Africa to find more?” Africa matters to God. He has instructed my heart, healed my heart, taken my heart of stone and given me a heart of flesh and made it necessary for me to care about the people of Africa. I have a brother from there, Jackson, a “bushman” like me.

My wife spent the day fighting tears and losing the battle when they left, (I’m not telling) but the idea of a return visit was discussed. When their plans for a week of rest before returning to Kona were literally flooded out, they called us, and we have been privileged to have them with us all of this week.

It has taken most of this week for some idea of the enormity of Gods plan in Calabar to sink in. Give a man a fish and he is fed for a day, teach him to fish and he is fed for a lifetime, give him THE Fish and he is fed for eternity. This “University” will train generations of Christian tradesmen to steward the abundant resources of Africa to create wealth with which to feed people and save lives, spread the Gospel and bring Glory to God. And I get to know two people intimately involved in making it real! I even get to participate from all the way over here on the other side of the world by helping figure out how to harness the sun, wind and river current to provide electricity for this university/village/hospital/farm/ clean water supply and beacon of hope. And also to think and pray about the changes that this technology brings and the impact it has on family and culture.

My wife and I also get to support Jackson and Anneke and their coming child in the things that they are gifted for that we are not. It is an answer to my prayer, a desire to give more to something that would be effective in making disciples that was above and beyond our tithe. It is our hope some day to stand in heaven with a small crowd of people involved in fulfilling this vision, with an enormous crowd of those impacted by it while we all praise God for what He has done. Hope to see you there!

I returned them to Fargo for their flight to Kona yesterday. So many things to pray about! No tears this time, joy for what God is doing! Joy also for the many people personally

ministered to by Jackson and Anneke, many precious prayers and intercessions for me and my family, and many of my friends. God spoke so powerfully through Jackson at church on Sundaythat the Pastor never delivered his sermon. (No sermon; that never happens.) Two people were saved, many were blessed! Some “vacation”.

I am writing this because God has shown me the enormity and importance of what He is doing, and that Jackson and Anneke are vital to it. It is my desire to exhort you all to prayer for this effort, and if God so leads, financial support, for by it many will become sons and daughters of the Most High.

One turtle said to another, “Sometimes I’d like to ask God why there is poverty, famine and injustice when He could do something about it.” The other turtle said, “I’m afraid He might ask me the same thing.”

Mark Bonasera, 6/27/2011

Psalm 115:1 Not to us, O Lord, but to your name be the glory, because of your love and faithfulness.

[nggallery id=11]